รักต้องห้าม(ใครไม่ชอบแนว ญ รัก ญ กดปิดได้นะคะ)

ข้อมูลเบื้องต้น

 เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของกานต์ค่ะ
ยังไงก็ฝากอ่าน... และก็ติชมได้นะคะ
.................................................................

เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่อาจจะตรงกับใครหลายๆคนที่มัความรักแบบ หญิง รัก หญิง...

เป็นเรื่องสั้นที่สื่อถึงความสวยงามของความรักที่ไม่มีพิษภัย แต่งถูกกีดกันจากความเหมาะสม
ยังไงก็เอาใจช่วยความรักของ กิ๊งกับซีล ในครั้งนี้ด้วยนะคะ...

เนื้อเรื่อง

"กิ๊ง...ซีลแอบชอบกิ๊งมานานแล้วนะ" ประโยคนี้ฉันยังคงจำได้ดีเสมอมา ฉันได้ยินมันในวันนั้นวัน 'วาเลนไทน์'
"อืม..." ฉันไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะฉันเองก็กำลังเขินกับสิ่งที่ซีลพูดออกมา
"ซีลคิดมาสามวันเลยนะว่าซีลจะถามกิ๊งดีมั้ย แล้ววันนี้ซีลก็ตัดสินใจแล้ว ว่าอยากจะถามกิ๊งว่า.... กิ๊งเป็นแฟนกับซีลได้มั้ย... ?" ทันทีที่ซีลถามฉัน ฉันก็ลองคิดดู
เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ซีลเองเค้าก็เป็นคนดีมากๆ เราคอยช่วยเหลือและห่วงใยกันตลอดมา ความใกล้ชิดของเราก็ทำให้ฉันหวั่นไหว เค้าคอยดูแลฉันอย่างดีตลอดมา มันเลยทำให้ฉันตัดสินใจที่จะ...
"งั้นก็... ตามนั้นละกันนะ" ฉันตอบตกลงแบบเขินๆ หลังจากที่คิดได้ เพราะฉันเองก็รักซีลมากเหมือนกัน
ซีลยิ้มร่าเริงแล้วส่งกล่องของขวัญกล่องเล็กๆออกมา ข้างในมีแวนเงินวงเล็กๆ มันดูเรียบๆแต่น่ารัก เค้าสวมมันให้ฉันเเล้วพูดว่า
"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ..." รอยยิ้มที่เราสองคนยื่นให้กันมันยืนยันว่าเราต่างก็พอใจกับสถานะความสัมพันธ์ในตอนนี้มากๆ
แล้วความรักที่ฉันรอคอยมานานก็มาถึงจุดเริ่มต้น...
...............................................................................................................................................................................................

หลังจากที่เราเป็นแฟนกันเราสองคนต่างก็ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะฉันกับซีลคิดว่าเพื่อนๆอาจจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่
แต่ทุกคนก็คงเคยได้ยินคำว่า "ความลับไม่มีในโลก"
สุดท้ายการคบกันของฉันกับซีลก็ถูกเปิดเผย และซีลเองก็ไม่ปฏิเสธคำถามของเพื่อนๆ เค้ายอมรับมันอย่างกล้าหาญ
ตั้งแต่วันนั้นเพื่อนๆส่วนหนึ่งก็เชียร์ให้เราสองคนรักกันนานๆ แต่ก็มีบางส่วนที่มองเราด้วยสายตาเหยียดหยาม แคชต่ฉันก็ต้องทำใจเพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่ความรักแบบเพศเดียวกันมักถูกมองว่าผิดเสมอสำหรับคนส่วนใหญ่
แต่มันไม่ใช่อุปสรรค์สำหรับเราสองคน เรายังคงรักกันดีจนหลายๆคนเริ่มล้อ
เรากลับบ้านด้วยกันทุกวัน ส่งข้อความหากัน โทรหากันบ่อยๆจนกระทั่งวันหนึ่ง

5 ธันวาคม 2554

เนื่องจากเป็นวันพ่อจึงมีการจัดงานเฉลิมพระเกียรติให้กับนายหลวง
ฉันชวนซีลไปงานแบบที่แฟนคนอื่นเค้าทำกัน
เราเดินเล่นซื้อของบ้าง กินข้าวบ้าง หาขนมกินบ้าง
ราวๆ 5 ทุ่มงานก็จบคนเริ่มทยอยกลับบ้านฉันกับซีลเลยติดรถพี่ชายข้างบ้านกลับไป 
เราเลือที่จะนั่งหลังกระบะเพราะมันจะได้รับลมเย็นๆ
แต่ผิดคาดลมที่คิดว่าน่าจะเย็นมันกับหนาวขึ้นเรื่อยๆ
ฉันเริ่มหนาวมากจนทนไม่ได้ ซีลเห็นจึงถอดเสื้อกันหนาวของเค้าออกแล้วนำมันมาคลุมให้ฉัน
มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
เราบอกรักกันผ่านแววตา โดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา 
เมื่อถึงบ้านฉันเห็นว่าดึกแล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

วันรุ่งขึ้น
"กิ๊ง...ฉันขอคุยด้วยหน่อย" สตังค์เรียกฉันออกไปข้างๆห้องเรียน ฉันเดิมตามไปดดยมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ
เมื่อไปถึงฉันพบซีลนอนฟุบโต๊ะอยู่ ก็พอจะเข้าใจเพราะตรงนั้นมีเพื่อนในกลุ่มของซีลอยู่อีกสี่ห้าคน
เพื่อนของซีลพูดกับฉันซึ่งฉันคิดว่าซีลคงรับรู้มันก่อนหน้าฉันได้พักนึงแล้ว
เพื่อนๆของซีลพูดเกลี้ยกล่อมฉันทุกอย่างที่ทำให้ฉันเข้าใจว่า "ฉันกับซีลคงไปด้วยกันได้อีกไม่นาน"
สุดท้ายเพื่อนๆของซีลก็บอกให้เราสองคนเลิกกัน ฉันเสียใจมาก...
แต่ต้องข่มน้ำตาไม่ให้ไหล ยังไม่ทันที่เพื่อนของซีลจะพูดจบ กริ่งเลิกเรียนก็ดังขึ้น
ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นและรีบขึ้นรถกลับบ้านทันที ฉันเสียใจและไม่กินอะไรไป2 วัน ฉันเก็บตัวไม่ออกไปไหน จนเพื่อนๆเป็นห่วง ทุกคนมาเยี่ยมฉันและให้กำลังใจ
ฉันจึงกลับไปใช้ชีวิตตามปรกติ
ฉันยังคงเจอซีลทุกวัน เราใช้เวลาพอสมควรกว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้
และที่สำคัญฉันมั่นใจว่าเค้ายังรักฉันเหมือนที่ฉันยังรักเค้า
เรายังรักกันและฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันที่เราจะกล้าพอที่จะรักกันโดยไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง
"ถ้าสักวันเธอจะกล้าพอ..."

.........................................................................................................................................................................................

http://www.youtube.com/watch?v=GyP212bG9JQ